Koszulki dla kibiców

Za „dzieciaka” była obiektem marzeń wszystkich osiedlowych fanów piłki nożnej. Jej posiadanie nobilitowało, wyróżniało i oczywiście – czego chyba nie zbadano pod kątem naukowym – dodawało animuszu i boiskowych umiejętności temu, kto ją nosił. O czym mowa? O tak prostej w konstrukcji i oczywistej rzeczy jak koszulka dla kibiców. Ale ta „oczywistość” jest tylko pozorna, bo koszulki kibicowskie mają bardzo ciekawą i fajną historię. Zostańcie z nami na chwilę i przekonajcie się sami.

Wyceny: produkcja@bigfootball.pl

Tak było!

Każdy wierny fan piłki nożnej doskonale pamięta czasy dzieciństwa, a zwłaszcza podwórkowe harce za biedronką, czyli futbolówką, którą notabene nie każdy kiedyś posiadał. Bo współczesna młodzież może nie wie (jak to się mówi „gimby nie znają!”), ale jeszcze w latach 80-tych i 90-tych w zasadzie jedynymi rozrywkami na osiedlu był trzepak i okoliczne boisko lub jego imitacja. I to nie żaden ogrodzony, równy Orlik, a często zwykłe klepisko, trawnik lub – ile kolan na nich zdarto! – asfaltowa/betonowa płyta. A co, jeśli nie było bramek? Słupki robiło się wówczas z tego co było pod ręką: tornistrów, cegłówek, butelek, albo kamieni. No i jazda!

Na takich boiskach w oczy rzucała się jeszcze jedna rzecz – koszulki. I wcale nie dlatego, że były jakieś wyjątkowe, tylko dlatego że ich w zasadzie… nie było. Takie czasy! Gdy więc na osiedlu jeden z „ziomków” pokazał się dumnie w sprezentowanej – zazwyczaj przez „wujka z Ameryki” lub przewiezionej przez tatę z „erefenu” – kibicowskiej koszulce, jak mówił klasyk „była to wiekopomna chwila”. Tak jest, posiadanie koszulki z emblematami „zachodnich” drużyn nobilitowało, a na boisku zapewniało więcej podań i łaskawsze opier***anie za zmarnowanie setki. Wielu chłopaków marzyło o koszulce Romario czy Maradony; mnóstwo dzieciaków chciało grać „Holandią”, „Brazylią” czy „Argentyną” (mowa oczywiście o koszulach w barwach/z nazwiskami owych drużyn/zawodników. Ci zaradniejsi sami sobie takie próbowali robić z kolorowych wyklejanek. Tak było!

Tak jest

Obecnie każdy możne sobie sprawić koszulkę kibica. Widać to na wspomnianych Orlikach, w drużynach piłkarskich – od amatorskich po… jeszcze bardziej amatorskie, bo o „zawodowcach (nawet 4-ligowych!) nawet nie wspominamy – oraz w domach, pubach, klubach i – z okazji wielkich futbolowych imprez – w strefach kibica. Wszędzie tam koszulki dla kibiców są swoistą relikwią, podkreślającą przywiązanie do drużyny, jednoczącą brać kibicowską i generującą olbrzymie poczucie solidarności (pozdrawiamy pewnego elektryka z wąsem!). Nie inaczej jest – a może przede wszystkim? – na niwie klubowej, gdy na mecze swoich lokalnych drużyn w koszulkach (i często szalikach) kibicowskich zmierzają ultrasi danej drużyny. No i przecież każdy szanujący się fan piłki doskonale zna takie pojęcia jak „albicelestes”, „czerwone diabły”, czy – jeżeli chodzi o naszą reprezentacyjną piłkę – „biało-czerwoni”.

Współczesne koszulki kibicowskie są ogólnodostępne, stosunkowo tanie i zróżnicowane tematycznie oraz kolorystycznie etc. To w dużej mierze zasługa syntetycznych materiałów, z poliestrem na czele, jak i nowoczesnych technologii nanoszenia druku, m.in. sitodruku, sublimacji, haftu.

Czym się różnią?

Sitodruk to technika, w której formą drukowaną jest po prostu szablon nałożony na drobniutką siateczkę (tkaną, metalową lub syntetyczną). Odbitkę wykonuje się poprzez przetłoczenie farby przez matrycę. To bardzo popularna metoda druku pozwalająca na drukowanie oddzielnych elementów, wyróżniająca się niską ceną i wysoką trwałością mechaniczną (np. na ścieranie).

Sublimacja polega na drukowaniu na polimerach, które pod wpływem temperatury poluzowują się i robią miejsce na tusz w tzw. mikroporach. Pod wpływem temp sięgającej nawet 185 stopni Celsjusza, papier sublimacyjny jest pigmentowany tuszem, a same pigmenty parują i stają się gazem. Wówczas naciska na nie termoaktywna prasa i „wciska” je w strukturę poliestru. Nadruki metoda sublimacji wykonuje się na jasnych kolorach. Taki nadruk jest gładki, świetnie odzwierciedla kolory i jest bardzo wytrzymały.

Haft (haft komputerowy) to bodajże najbardziej elitarna metoda znakowania. Można go wykonać na praktycznie dowolnej części odzieży – od koszulek po kurtki. Nowoczesne technologie i precyzyjne algorytmy zapisane w programie dbają o to, aby zaawansowane maszyny w błyskawicznym tempie naniosły haft na materiał. Haft jest trwałą metodą, do tego – dzięki szerokiej palecie kolorów – zapewnia szerokie pole do popisu dla wizji „autora”, a tak wykonane wzory nie tracą kolorów przy praniu.

Kibicu, łap kilka koszulkowych „strzałów”!

Na koniec – w ramach swoistego wynagrodzenia trudów przebrnięcia przez takie zgoła nie piłkarskie pojęcia jak „sublimacja” czy „polimery” – podrzucamy Wam małą porcję „koszulkowych” ciekawostek!

• Podobno najstarszą koszulką związaną z grą w piłkę była odzież króla Henryka VIII (1526 r.), który do tego miał parę odpowiednich piłkarskich butów! Pierwsze „współczesne” koszulki piłkarskie były wykonane z ciężkiej bawełny i podczas „mokrej” pogody mocno przemakały i stanowiły spory balast dla zawodników.
• Pierwszy raz koszulki piłkarskie wylądowały na grzbietach piłkarzy w 1928 roku – wybiegli w nich zawodnicy Arsenalu i Chelsea.
• System numerowania zawodników pojawił się na koszulkach w 1939 roku. Jakkolwiek potem system się zmieniał, to po dziś dzień nienaruszalna jest pozycja „jedynki” – tę zawsze ma bramkarz.
• Na Mistrzostwach Świata w 1954 roku zawodnicy mieli stałe numery na koszulkach przypisane do pozycji na boisku. Od tego momentu popularność koszulek kibicowskich zaczęła gwałtownie rosnąć – każdy mógł się identyfikować z swoim ulubionym napastnikiem (11), obrońcą (2), pomocnikiem (8) itd.
• W 1977 roku na koszulkach piłkarskich pojawiły się nazwiska piłkarzy. Miało to miejsce w meczu finałowym Pucharu Premier League. Wówczas popularność koszulek kibicowskich wzrosła jeszcze gwałtowniej.

I rośnie do tej pory!